Γαρ Εγγύς

«Ανάθεμα και κατάρα στους κλέφτες του δημόσιου βίου», «κρεμάλα στους πολιτικούς», «να πάνε φυλακή τα λαμογια», «κάθαρση τώρα», είναι μερικές απ τις κραυγές των αγανακτισμένων ελλήνων για την κρίση .Κρίση που δείχνει αξεπέραστη όσα δισεκατομμύρια .ευρώ και να μας δανείσουν. Κρίση που δεν είναι μόνο λογιστική, κρίση που δεν αποτυπώνεται μόνο σε οικονομικά μεγέθη, αλλά είναι κρίση βαθύτατη και ριζωμένη πια στις ζωές όλων μας. Είναι κρίση αξιών, νοοτροπίας και ήθους.

Είμαι ένας πολίτης που ζω και εργάζομαι στη χώρα αυτή και θεωρώ τον εαυτό μου μοναδικό και αναντικατάστατο, σπάνιο είδος της ανθρώπινης αλυσίδας. Όλοι πρέπει να φροντίζουν για μένα γιατί έχουμε, λέει, δημοκρατία.

Γείτονα, συμπολίτη, συνάνθρωπε, μπορεί να μην καταχράστηκα δημόσιο χρήμα, μπορεί να μην έγινα πολιτικός, μπορεί να μην εχτισα βίλες, μπορεί να μην έκανα χλιδάτους γάμους στο εξωτερικό, μπορεί να μη μπήκα σε κότερο ποτέ μου, αλλά σε έκλεψα και εγώ, και σε θα σε κλέβω συνέχεια και καθημερινά γιατί είμαι συμφεροντολόγος, ατομιστής ,νάρκισσος, ασυνεπής. Δεν ξέρω καν τι θα πει «αυτοκριτική» και πάντα μου φταίνε οι άλλοι .


Σου έκλεψα την ησυχία σου όταν για να επιδειχτώ στη γειτονιά πέρασα απ το σπίτι σου με τη μουσική στη διαπασών και την εξάτμιση να μουγκρίζει.
Σου έκλεψα την γαλήνη σου όταν προσπάθησες να περάσεις απέναντι και εγώ έστεκα αγέρωχος μέσα στο αγορασμένο με 36 άτοκες δόσεις αυτοκίνητο μου παρκαρισμένο πάνω στη διάβαση των πεζών.
Σου έκλεψα τη θέση παρκινγκ βάζοντας οριζόντια τη μηχανή μου γιατί στη γειτονιά υπάρχω μόνο εγώ και η γυναίκα μου πρέπει να έχει εξασφαλισμένη θέση να παρκάρει χωρίς να δυσκολευτεί, όταν έρθει απ τη δουλειά.
Σε προσπέρασα στην ουρά του σουπερ μάρκετ, γιατί βιαζόμουν.
Σου ζήτησα 120 ευρώ για να σου εγκαταστήσω ένα κλιματιστικό, χωρίς να σου κόψω απόδειξη.
Σου πήρα 100 ευρώ την ημέρα για ένα δωμάτιο το χειμώνα σε χωριό της ελληνικής υπαίθρου γιατί μια παλιά ξυλόσομπα στην παρουσίασα για «τζάκι».
Μου πλήρωσες 4 ευρώ τον καφέ και 6 ευρώ τη χωριάτικη και 10 ευρώ το ποτό γιατί «όλοι τόσο τα έχουν».
Εκμεταλλεύτηκα την πετρελαϊκή κρίση και χωρίς καθυστέρηση σου ανέβασα την τιμή στα καύσιμα, αισχροκερδώντας εις βάρος σου - ενώ ξέχασα να τις κατεβάσω όταν πέρασε η κρίση.
Σου στέρησα τα δελτία κοινωνικού τουρισμού γιατί μπορώ να αποκρύπτω εισοδήματα και να εμφανίζομαι σαν δικαιούχος – ενώ δεν είμαι.
Πήρα επιδόματα και επιδοτήσεις με πλασματικά στοιχεία και τώρα φωνάζω «να φέρουν πίσω τα κλεμμένα».
Σήκωσα κομματικές σημαίες, ένιωθα δέος όταν με κέρναγε και με χαιρετούσε ο βουλευτής στο καφενείο, ψήφιζα για ιδιοτελείς σκοπούς, ξερογλειφόμουν στα πολιτικά γραφεία για να έχω έναν άνθρωπο «για τις δουλειές μου» - και τώρα απαιτώ να πάει φυλακή.
Έδωσα φακελάκι σε γιατρό για να σε παρακάμψω στη λίστα και να σωθώ εις βάρος σου.
Λάδωσα τον μηχανικό της πολεοδομίας να κάνει τα στραβά μάτια μέχρι να σηκώσω το αυθαίρετο σε δασική έκταση, και μετά πήγα στο Σύνταγμα με αναμμένα κεράκια να διαμαρτυρηθώ και να κλάψω «για τα δάση που κάηκαν».
Έψαξα και βρήκα γνωστό στην εφορία να γλιτώσω το πρόστιμο που μου επιβλήθηκε για φορολογικές παραβάσεις και μετά παραπονέθηκα για τη «διαπλοκή».
Προειδοποίησα με φωτεινό σινιάλο παραβάτες οδηγούς για το μπλόκο των τροχονόμων στη γωνία και μετά διαμαρτυρήθηκα γιατί η τροχαία δεν τους γράφει.
Πέταξα το άδειο πακέτο των τσιγάρων από το αυτοκίνητο και μετά θύμωσα με την αμέλεια των αρχών να καθαρίσουν τα φρεάτια για να μην πλημυρίσει η γειτονιά μου.
Σε εμπόδισα να περπατήσεις ελεύθερα στο πεζοδρόμιο γιατί παράτησα όπου με βόλευε το αυτοκίνητο, μιας και «πετάχτηκα για δυο λεπτά» σε μια δουλειά.
Τα έβαλα με τους αλλοδαπούς που «μολύνουν την χώρα μου», ενώ συγχρόνως τους εκμεταλλεύτηκα για φτηνή και ανασφάλιστη εργασία
Έβγαλα το σκύλο βόλτα δηλώνοντας τη ζωοφιλία μου αλλά ξέχασα να μαζέψω τα περιττώματα του, υπονομεύοντας την υγεία σου και των παιδιών σου.
Εμπιστεύτηκα τους δημοσιογράφους, τους θεώρησα αυθεντίες, τους άφησα να με καθοδηγήσουν, να με μπερδέψουν και να με αλλοτριώσουν.
Μου είπαν πως οι γερμανοί συντάκτες του Spiegel είναι ανθέλληνες ενώ είδα την ίδια μέρα οπαδούς των δυο μεγάλων ομάδων να μη σέβονται ούτε την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου.
Μου είπαν πως ξένοι ετοιμάζονται να αγοράσουν νησιά μας ενώ παρακολουθούσα τους Έλληνες να καταπατούν την ακτογραμμή φτιάχνοντας ιδιωτικά λιμάνια και να μου ζητούν χρήματα για να μου επιτρέψουν να κολυμπήσω στην δική μου θάλασσα.
Μου είπαν πως τα στάδια των ολυμπιακών αγώνων φτιαχτήκαν για μένα και θα μείνουν σε μένα και είδα να παραδίνονται στην οικονομική ελίτ και στις αθλητικές εταιρίες.
Μου είπαν πως ο διαγωνισμός τραγουδιού της eurovision είναι εθνική υπόθεση, ενώ είδα πως είναι ένας θίασος που ταΐζει τις παρέες του lifestyleμε τα χρήματα των φορολογουμένων.
Μου είπαν πως η επένδυση του χρηματιστηρίου έχει εγγυημένες αποδόσεις και οι προβλέψεις είναι αισιόδοξες και έζησα μια καλοστημένη κομπίνα που οδήγησε στην ομηρία εκατοντάδες χιλιάδες μικροεπενδυτές.
Μου είπαν πως μετά τις κραυγές των ζωντανών συνδέσεων ύστερα από μεγάλες τραγωδίες και καταστροφές «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» και ότι δεν θα επιτρέψουν να ξανασυμβεί τίποτα τέτοιο και είδα να συγκαλύπτουν τα πάντα και να τα ξεχνούν : Σάμινα, σεισμοί πυρκαγιές, χρηματιστήριο - και βάλε.
Μου είπαν πως οι δημοσιογράφοι είναι οι ελεγκτές της εξουσίας και οι προστάτες των αδυνάτων και είδα να γίνονται εκδότες, κομιστές και διαπλεκόμενοι ως το λαιμό με το κεφάλαιο και την εξουσία.
Μπερδεύομαι ρε γαμώτο, δυσκολεύομαι να καταλάβω. Το μπέρδεμα και η σύγχυση δεν έχει όρια.
Ενώ ήξερα πως τα τανκς που κατέβηκαν στους δρόμους, κατέλυσαν την δημοκρατία ζημιώνοντας τη χώρα μου, έμαθα πως οι αγρότες μπορούν να κλείνουν τους δρόμους και οι λιμενεργάτες τα λιμάνια, γιατί τα αιτήματα των συντεχνιών είναι πιο πάνω από τα δικά μου δικαιώματα.
Ενώ ήξερα πως η αριστερά είναι προοδευτικό κίνημα, είδα ότι αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε μεταρρύθμιση.
Ενώ ήξερα πως η δεξιά είναι πατριωτικό κόμμα είδα «το νόμιμο» να γίνεται «ηθικό».
Ενώ ήξερα πως σοσιαλισμός είναι αναδιανομή εισοδήματος είδα πλουτισμό ημετέρων, με καταχρέωση των πολλών.
Ενώ ήξερα πως ο αναρχικός είναι φορέας επαναστατικών ιδεών και εναντιώνεται στο σύστημα, είδα να πηγαίνει στις καταλήψεις με ταξί, να ντύνεται με γνωστές φίρμες πολυεθνικών, και να επικαλείται το ίδιο το σύστημα που θέλει να ανατρέψει.
Ενώ ήξερα πως ο συνδικαλιστής είναι προαγωγός τον δικαιωμάτων των εργαζομένων και άκαμπτος υπερασπιστής τους, είδα να γίνεται βουλευτής και να διαπλέκεται στα γρανάζια της εξουσίας.
Ενώ ήξερα πως τα κόμματα είναι στυλοβάτες της δημοκρατίας είδα να αυθαιρετούν, να εμφανίζονται σαν συμμορίες και να καπηλεύονται τους θεσμούς.
Και κάπου εκεί έχασα τελείως τον έλεγχο.
Ενώ ήξερα πώς είναι να φέρεσαι σαν πολίτης και σαν άνθρωπος, έχοντας υποχρεώσεις και δικαιώματα, προτίμησα να φερθώ σαν καταναλωτής και χουλιγκανος.
Ενώ οι καλύτεροι μου φίλοι είναι Παναθηναϊκοί, πήγα στο Καραϊσκάκη να τους βρίσω τη μάνα και να τους πετάξω φωτοβολίδες, γιατί η χαρά της νίκης είναι μόνο δικό μου προνόμιο.
Ενώ έλεγα πως οι πολιτικοί είναι εντολοδόχοι ξένων συμφερόντων και υπηρετούν οικονομικούς παράγοντες, με φανατισμό τους υποστήριζα στις εκλογές, δίνοντας τους μια ακόμα ευκαιρία.

Και κάπως έτσι έφτασα να ζω το ψέμα μου συμπολίτες.
Επιδόθηκα στην ασταμάτητη κατανάλωση προκειμένου να βρω μια ταυτότητα
Υποτίμησα τη σημασία της παιδείας και των αξιών και προτίμησα να μιμηθώ το lifestyle της τηλεόρασης.
Ταύτισα την ευτυχία με το τριήμερο στην Αράχωβα και το 4Χ4.
Η αυταπάτη της παντοδυναμίας μου ενισχύθηκε με την πιστωτική μου κάρτα. Μπορούσα πια να αποκτήσω περισσότερα από όσα δικαιούμαι.
Χωρίς εγκράτεια ζήτησα να δανειστώ για να απολαύσω αγαθά που έβλεπα να απολαμβάνουν οι πλούσιοι και ήθελα να τους μοιάσω.
Εγκατέλειψα το χωριό μου για να γίνω υπάλληλος των 700 ευρώ.
Άφησα την ποιότητα της ζωής που απολάμβανα στην ύπαιθρο για να ζήσω σε ένα δυαράκι στη Κυψέλη.
Περιφρόνησα τα πανηγύρια στην επαρχία, γιατί η επίδειξη και το νυφοπάζαρο γίνεται πια στα μπουζούκια.
Ένιωθα σπουδαίος αν τη Δευτέρα το πρωί μιλούσα στη δουλειά για το διήμερο που πέρασα στα χιόνια η για την κραιπάλη στα μπουζουκοσκυλάδικα.
Χρεοκόπησα νεοέλληνα. Δεν ξέρω πια τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Κατάλαβα όμως κάτι καλά : Δεν θα λυτρωθώ ούτε από τα spreads, ούτε απ τους οίκους αξιολόγησης.
Για να σηκωθώ ξανά χρειάζεται περισυλλογή, συγκέντρωση και αυτοκριτική. Χρειάζεται εσωτερική επανάσταση.

Ήρθε ο καιρός να αλλάξω ,γιατί αν δε το κάνω η νέα γενιά από τα λαμόγια, παραμονεύει να πάρει τη θέση των απερχόμενων - και το νέο κύμα σκανδάλων που θα παραχθεί ξανά από το σύστημα θα με βρει πάλι να σκούζω σα βικτωριανή παρθένα «κλείστε τους όλους φυλακή»!

Αθώα εγώ, για όλα τα εγκλήματα…

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών