Παλιότερα, κι ἐγώ τά μπέρδευα αὐτά τά δύο. Τώρα ὄχι, εἶναι διαφορετικό τό πετάρισμα τῶν βλεφάρων τῆς ἀγάπης κι ἄλλο τῆς λύπησης. Ἄλλο τό βλέμμα, ἄλλες οἱ κινήσεις τοῦ κορμιοῦ, ἄλλος ὁ ρυθμός τῆς ἀνάσας. Δέν δίνω τόση σημασία στίς λέξεις, γι’ αὐτό καί οἱ δάσκαλοι λένε πώς εἶμαι στό φάσμα τοῦ αὐτισμοῦ. Ξέρω ὅμως πῶς νά ἀποκρυπτογραφῶ ὅλα ὅσα οὔτε ἐσύ, οὔτε ὅλοι ὅσοι εἶναι σάν κι ἐσένα, γνωρίζετε!
Ὅταν μέ λυπᾶσαι, μέ βλέπεις ἀδύναμο καί κατώτερο. Ὅλοι, ὅπως κι ἄν λειτουργοῦμε, ἔχουμε γεννηθεῖ μέ ἕνα 100% στό δυναμικό μας, ἀκόμη κι ἄν τό χρησιμοποιοῦμε διαφορετικά. Γιατί μέ βλέπεις τόσο ἀνήμπορο; Μήπως ἄραγε ἐπειδή δέν θά ἔβρισκες ἄλλο λόγο νά μέ ὑποστηρίξεις;
Ὅταν μέ λυπᾶσαι, τήν ἴδια ὥρα πού ἐγώ σέ ἀγαπῶ καί στηρίζομαι σέ σένα, μέ ἀναγκάζεις νά συνδέομαι μαζί σου μέ αὐτή τήν πλευρά μου: Τοῦ ἀδύναμου, τοῦ εὐάλωτου, τοῦ ἀνήμπορου. Κι ἄν συνεχίσω νά σχετίζομαι μαζί σου κατ’ αὐτόν τόν τρόπο δέν θά καταφέρω νά ἀνακαλύψω ποτέ πόσο ἐξαιρετικός εἶμαι, δέν θά βγάλω ποτέ στήν ἐπιφάνεια τόν δυνατό ἑαυτό μου.
Ἄν εἶναι νά μέ λυπᾶσαι προτιμῶ νά ἀδιαφορεῖς συναισθηματικά γιά μένα. Ἄν μέ κοροϊδεύεις, ξέρω πῶς νά σέ ἀντιμετωπίσω, τό ἴδιο καί ὅταν μέ κατηγορεῖς ἤ μέ μαλώνεις. Μέ τόν οἶκτο, μπερδευόμαστε ὅλοι. Κι αὐτό προκαλεῖ θυμό.
Ἄν θές νά συνδεόμαστε, προτιμῶ τό νά μέ κοιτᾶς μέ περιέργεια καί ἐνθουσιασμό. Σάν νά ὑπάρχει κάτι σημαντικό γιά νά σού μάθω μέ τίς ἱκανότητές μου. Ἔτσι μπαίνω στή διαδικασία -ἐπιτέλους!- νά ἀνακαλύψω μέ τή σειρά μου τό δυνατό κομμάτι μου, ἐκεῖνο πού ἔχει ἔρθει στή ζωή γιά νά συνδεθεῖ μέ ἄλλους καί γιά νά προσφέρει.»
Μαρία Τζέμη ΤΟ ΒΗΜΑ 01032011
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου