Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν συμβεί μια τραγωδία σε κάποιο σχολείο, γραφείο ή εργοτάξιο, τότε αμέσως βλέπουμε να σπεύδουν εκεί η αστυνομία, η πυροσβεστική, ασθενοφόρα ή σωστικά συνεργεία, για να προσφέρουν την πολύτιμη βοήθειά τους και να σώσουν ζωές.
Όμως, βλέπουμε στις μέρες μας, ακόμα και στην Ελλάδα, μια σταθερά αυξανόμενη τάση να παρίσταται και κάποιος άλλος βοηθητικός επαγγελματίας: ο λεγόμενος σύμβουλος κρίσεων ή παρηγοριάς, που έχει κληθεί για να σώσει… ψυχές.
Περιέργως, διαπιστώνουμε πως έχει γίνει πλέον ρουτίνα (ακόμα και στην Ελλάδα), μετά από κάθε σχολικό ατύχημα, και κάθε τροχαίο ή αεροπορικό δυστύχημα, να προσκαλούνται ψυχολόγοι, προκειμένου –σαν τον Μωυσή- να οδηγήσουν εκείνους που επέζησαν, ή που ήσαν έστω και αυτόπτες μάρτυρες της τραγωδίας, στην…γη της επαγγελίας (δηλαδή, σε μια φυσιολογική «εσωτερική κατάσταση»).
Είναι περίεργο: πώς, άραγε, φτάσαμε να αποδεχόμαστε την ιδέα, πως ένας άγνωστος (που έτυχε να έχει δύο-τρία αρχικά μετά από το όνομά του) μας είναι σώνει και καλά απαραίτητος, για να βοηθηθούμε να ξεπεράσουμε την εμπειρία της βίας ή του θανάτου;
Και από πού ξεφύτρωσε η παιδιάστικη ιδέα, πως μετά από κάποια τραγωδία –όπως π.χ. η απώλεια τέκνου σε ένα γονέα – θα έπρεπε οπωσδήποτε να «θεραπευτούμε»;
Η Δρ. Τάνα Ντινήν, στο βιβλίο της «Manufacturing Victims: What the Psychology Industry is Doing to People» (Κατασκευάζοντας Θύματα: Τι επιφέρει η Βιομηχανία της Ψυχολογίας στους Ανθρώπους), μας δίνει την δική της απάντηση στο ερώτημα αυτό. Και είναι μάλιστα μια άριστη και ισοπεδωτική απάντηση.
Όμως, βλέπουμε στις μέρες μας, ακόμα και στην Ελλάδα, μια σταθερά αυξανόμενη τάση να παρίσταται και κάποιος άλλος βοηθητικός επαγγελματίας: ο λεγόμενος σύμβουλος κρίσεων ή παρηγοριάς, που έχει κληθεί για να σώσει… ψυχές.
Περιέργως, διαπιστώνουμε πως έχει γίνει πλέον ρουτίνα (ακόμα και στην Ελλάδα), μετά από κάθε σχολικό ατύχημα, και κάθε τροχαίο ή αεροπορικό δυστύχημα, να προσκαλούνται ψυχολόγοι, προκειμένου –σαν τον Μωυσή- να οδηγήσουν εκείνους που επέζησαν, ή που ήσαν έστω και αυτόπτες μάρτυρες της τραγωδίας, στην…γη της επαγγελίας (δηλαδή, σε μια φυσιολογική «εσωτερική κατάσταση»).
Είναι περίεργο: πώς, άραγε, φτάσαμε να αποδεχόμαστε την ιδέα, πως ένας άγνωστος (που έτυχε να έχει δύο-τρία αρχικά μετά από το όνομά του) μας είναι σώνει και καλά απαραίτητος, για να βοηθηθούμε να ξεπεράσουμε την εμπειρία της βίας ή του θανάτου;
Και από πού ξεφύτρωσε η παιδιάστικη ιδέα, πως μετά από κάποια τραγωδία –όπως π.χ. η απώλεια τέκνου σε ένα γονέα – θα έπρεπε οπωσδήποτε να «θεραπευτούμε»;
Η Δρ. Τάνα Ντινήν, στο βιβλίο της «Manufacturing Victims: What the Psychology Industry is Doing to People» (Κατασκευάζοντας Θύματα: Τι επιφέρει η Βιομηχανία της Ψυχολογίας στους Ανθρώπους), μας δίνει την δική της απάντηση στο ερώτημα αυτό. Και είναι μάλιστα μια άριστη και ισοπεδωτική απάντηση.