Γαρ Εγγύς

Ὑπομονῆς ἔχετε χρείαν, Ἴνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τὴν ἐπαγγελίαν» (Ἔβρ. 10. 36). Αὐτοὶ ποῦ ὑπομένουν ἀγόγγυστα καὶ μὲ καρτερία τὰ πάντα, μένουν πιστοὶ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτοὶ ποῦ μένουν πιστοὶ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, θὰ πάρουν τὴν ἀμοιβὴ ποῦ ὑποσχέθηκε Ἐκεῖνος: τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Γι' αὐτὸ κι ἐσὺ «μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κάκου, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἄγαθω τὸ κακόν... Μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κάκου ἀποδίδοντες• προνοούμενοι καλὰ ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων μὴ ἑαυτοὺς ἔκδικουντες, ἀγαπητοί, ἀλλὰ δοτὲ τόπον τὴ ὀργή• γέγραπται γάρ• ἔμοι ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος» (Ρώμ. 12. 21, 17,19). Στὸν Κύριο ἀνήκει ἢ κρίσις καὶ ἢ καταδίκη ὅσων σὲ ἀδικοῦν. Σὲ σένα ἢ καλωσύνη καὶ ἢ μακροθυμία. Στὸν Κύριο ἀνήκει ἢ τιμωρία καὶ ἢ πάταξις τοῦ κάκου. Σὲ σένα ἢ ἀνεξικακία καὶ ἢ ὑπομονή.

Ἢ ὑπομονὴ στὶς δοκιμασίες εἶναι ἕνα ἀσφαλὲς μέσο γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεό. Ὅσο ὃ γογγυσμὸς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό, τόσο ἢ ὑπομονὴ σφυρηλατεῖ τὴν ἐνότητά μας μαζί Του. "Ἂν λοιπὸν ὑπομένης μ' εὐγνωμοσύνη ὅλες τὶς δοκιμασίες γιὰ χάρι Του, θὰ σοὺ ἀνταπόδοση τὴν αἰώνια μακαριότητα.

Μέσω τῆς θλίψεως καὶ τῆς ὑπομονῆς εἰσέρχεσαι σιὸν χῶρο τῆς ἀληθινῆς γνώσεως καὶ καθαρίζεσαι ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν σου.

Πρόσεχε ὡστόσο νὰ μὴν ἔκθετης θεληματικὰ τὸν ἑαυτό σου σὲ κινδύνους. Νὰ προσεύχεσαι στὸν Κύριο μὲ τὰ λόγια της προσευχῆς ποὺ Ἐκεῖνος δίδαξε: «Μὴ εἴσενεγκης μὲ εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρυσαὶ μὲ ἀπὸ τοῦ πονηροῦ»! Μὴν ἐπιδιώκης ἐσὺ τὶς δοκιμασίες, νιὰ ν' ἄσκηθης τάχα στὴν ὑπομονή. «Μὴ δωης εἰς σάλον τὸν πόδα σου, μηδὲ νυστάξη ὃ φυλάσσων σὲ» (Ψάλμ. 120. 3). Μὴν ἐκτίθεσαι ὃ ἴδιος σὲ κινδύνους καὶ πειρασμούς. Νὰ εἶσαι ὅμως πάντα ἕτοιμος νὰ ὑπομείνης μὲ εὐγνωμοσύνη ὅσους θὰ παραχώρηση ὃ Θεός. Ὃ ἴδιος ὃ Κύριός μας διδάσκει μὲ τὸ παράδειγμά Του. "Ὅταν πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος προσευχόταν στὸν Πατέρα Του, ἔλεγε: «Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἂπ' ἔμου τὸ ποτήριον τοῦτο». Θυμήσου ἀκόμη πόσες φορὲς φυλαγόταν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς ξέφευγε, ἢ προφυλασσόταν ἀπὸ τοὺς κινδύνους ποῦ τὸν ἀπειλοῦσαν. Ἦταν ὅμως ἕτοιμος πάντα νὰ ὑποταχθῆ στὸ θέλημα τοῦ Πατρός: «πλὴν οὒχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἂλλ' ὡς σὺ» (Μάτθ. 26. 39).

Ὃ λόγος γιὰ τὴν ὑπομονὴ δὲν τελειώνει εὔκολα. Θυμᾶμαι πάλι τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου: «Ἐν τὴ ὑπομονὴ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχᾶς ὑμῶν» (Λούκ. 21. 19), «ὃ δὲ ὑπομείνας εἷς τέλος οὗτος σωθήσεται» (Μάτθ. 10. 22). 'Ἀλλὰ καὶ στὸ διάστημα τῆς ἐπιγείου ζωῆς Τοῦ ὃ Κύριος ἔγινε γιὰ μᾶς πρότυπο ὑπομονῆς, μακροθυμίας καὶ ἀνεξικακίας• «ὃς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἤπειλει, παρεδίδου δὲ τῷ κρίνουν δικαίως» (Ἃ' Πέτρ. 2. 23). Ὑπόμεινε κι ἐσὺ μὲ χαρὰ τὰ πάντα, γιὰ ν' ἀκούσης τὴ φωνή Του νὰ λέη: «Ὅτι ἔτηρησας τὸν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κάγω σὲ τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης, πειρᾶσαι τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γὴς» (Ἄποκ. 3. 10).

«Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοὶ καὶ εἴσηκουσέ της δεήσεώς μου» (Ψάλμ. 39. 1). Ὃ Κύριος δέχεται σὰν θυσία εὐάρεστη τὴν ἀνδρεία ὑπομονή, ἐνῶ ἀποστρέφει τὸ πρόσωπό Του ἀπὸ τὴ μικροψυχία. Οἳ ἄνθρωποι τῆς ὑπομονῆς ἀκολουθοῦν πιστὰ τὰ Ἲ'χνή Του, οἳ δειλοὶ καὶ οἱ μικρόψυχοι ἀπομακρύνονται ἀπὸ κοντά Του• «πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἷς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ' αὐτοῦ περιεπάτουν» (Ἴω. 6. 66).

Ποιὸς τραυματισμένος θεράπευσε ποτὲ τὴν πληγὴ τοῦ χωρὶς ὑπομονὴ στὸν πόνο καὶ στὰ θεραπευτικὰ μέσα τοῦ γιατροῦ; Ποιὸς μπορεῖ ν' ἀκολούθηση πίσω ἀπὸ τὸν Χριστὸ χωρὶς νὰ σήκωση στοὺς ὤμους τὸν σταυρὸ τῆς ὑπομονῆς; Κανένας. Ὅλοι ὅσοι Τὸν ἀκολούθησαν καὶ Τὸν ἀκολουθοῦν ἦταν καὶ εἶναι ἕτοιμοι ν' ἀντιμετωπίσουν μὲ ὑπομονὴ τὶς δοκιμασίες ποῦ ὁπωσδήποτε θὰ τοὺς βροῦν, καθὼς τονίζει καὶ ὃ σοφὸς Σειράχ: «Τέκνον, εἰ προσέρχη δουλεύειν Κυρίω Θεῶ, ἔτοιμασον τὴν ψυχήν σου εἷς πειρασμὸν» (2. 1).

«Εἰ τὶς θέλει ὀπίσω μου ἔλθεϊν, ἀπαρνησάσθω ἐαυτόνσοφος Σειράχ: «Τέκνον, εἰ προσέρχη δουλεύειν Κυρίω Θεῶ, ἔτοιμασον τὴν ψυχήν σου εἷς πειρασμὸν» (2. 1).

«Εἰ τὶς θέλει ὀπίσω μου ἔλθειν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἄρατω τὸν σταυρὸν αὐτοΰ καὶ ἄκολουθειτω μοὶ» (Μάτθ. 16. 24). Τί μᾶς λέει μ' αὐτὰ τὰ λόγια Του ὃ Κύριος; Ὅτι ὁποῖος θέλει νὰ 6αδίση ἀτὰ Ῥχνη Τοῦ πρέπει πρῶτα ν' ἄρνηθη τὸν ἑαυτό του, δηλαδὴ τὴ φιλαυτία του καὶ τὸ θέλημά του, ἔπειτα νὰ σήκωση τὸν σταυρὸ ἴου, σταυρὸ ὑπομονῆς καὶ ἀνδρείας, καὶ τέλος νὰ Τὸν ἄκολουθηοη.

Ἀγωνίσου νὰ παραμείνης χωρὶς μεταπτώσεις σὲ κατὰ-σταοι πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως, ὑπομονῆς καὶ ἀνδρείας, γιατί μόνο ἔτσι θὰ καταβολῆς τὸν νοητὸ Ἄμαληκ ποῦ ἐπιβουλεύεται τὴν ψυχή σου, θ' ἀπαλλαγῆς ἀπὸ βάσανα καὶ θλίψεις καὶ θ' ἀξιωθῆς τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ὅταν θὰ ἐπανέλθη ὃ Κύριος γιὰ νὰ κρίνη τὸν κόσμο.

«Οὐαὶ ὕμιν τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονὴν καὶ τί ποιήσετε ὅταν ἐπισκέπτηται ὃ Κύριος;» (Σόφ. Σειρὰχ 2. 14).

ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΡΟΣΤΩΦ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

ΕΚΔ.: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2007